Son yıllarda Türkiye'nin tarım ve hayvancılık sektörü, büyük bir çoban krizi ile karşı karşıya. Ülkede birçok işletme, 70 bin lira gibi yüksek bir maaş sunmasına rağmen, çoban bulmakta zorlanıyor. Bu durum, hem hayvan yetiştiricilerini hem de tarımsal üretimi derinden etkiliyor. Peki, çobanlık mesleğine olan ilgisizlik neden bu kadar büyüyor? Çoğu kişi tarafından düşük bir meslek olarak görülen çobanlık, gün geçtikçe daha da fazla sorun haline geliyor.
Çobanlık, tarih boyunca Türk kültürü ve tarım sektörünün ayrılmaz bir parçası olmuştur. Ancak son yıllarda, bu meslek grubuna olan ilginin azalması dikkat çekiyor. Genç nesiller, çobanlık yerine daha makul, ofis ortamlarında çalışan meslekleri tercih ediyor. Tarım ve hayvancılıkla uğraşmak isteyenler ise genellikle farklı iş kollarına yöneliyor. Bu durum, hayvancılığın sürdürülebilirliği açısından büyük bir tehdittir.
Özellikle büyük şehirlerde yaşayan gençlerin, köy ve kırsal alanlarda iş bulmanın zorluğuna odaklandıkları görülüyor. Birçok aile, çocuklarının şehirde eğitim almasını ve kariyer yapmasını tercih ediyor. Çobanlık gibi fiziksel zor bir işin, gençler tarafından cazip gelmemesi, sektörün derinlemesine bir sorunu haline geliyor. Aynı zamanda, yerleşik alanlarda kırsal kesimden gelen iş gücünün azalması, çobansız kalma tehlikesini de beraberinde getiriyor.
Çobanlık mesleğine yönelik duyulan ilgisizlik sadece sosyal bir mesele değil; ekonomik bir boyutu da var. Uzun zamandır süregelen asgari ücret artışları, birçok sektörde olduğu gibi çobanlıkta da yaşanan tıkanıklığa neden oldu. Ancak çobanlık için sunulan maaşların savrulması, beklenenin aksine çözüm üretmedi. Çiftçiler ve hayvan yetiştiricileri, daha cazip teklifler sunarak iş gücünü çekmeye çalıştı. Ancak 70 bin lira maaş sunulmasına rağmen, iş gücü bulmakta zorlandıklarını ifade eden üreticiler, bu sorunun giderek daha karmaşık hale geldiğini vurguluyor.
Bu bağlamda, işe alımda karar verici olan çiftçilerin çalışma şartlarını iyileştirmesi gerektiği öne sürülüyor. Çobanlık, yalnızca bir maaş meselesi değil; yaşam koşulları, sosyal olanaklar ve çalışma saatlerinin de göz önünde bulundurulması gerekiyor. Örneğin, çobanların gideceği yerlerde altyapının yetersiz olduğu, sağlık hizmetlerine erişimlerinin zor olduğu belirtiliyor. Modern tarım teknikleri ve teknolojinin yerleşik olmadığı bölgelerde çalışma yapmak, genç bireyler için daha da zor bir hale geliyor.
Özellikle köylerden büyük şehirlere göç eden insanların sayısının artması, kırsal alanlarda iş gücü sıkıntısını artırıyor. Çobanlık mesleği, sadece gübre ve süt üretmekle kalmayıp, hayvanların sağlığı ve verimliliği için de kritik bir rol üstleniyor. Ancak bu mesleğin yüceltilmesi, yaşanan sıkıntıların ele alınması ve çözüme kavuşturulması için toplum olarak harekete geçilmesi gerekiyor. Tarım Bakanlığı'nın bu konuda yapacağı düzenlemeler, köylülerin çalışma koşullarının iyileştirilmesi açısından büyük önem taşıyor. Aynı zamanda, eğitim kurumlarının çobanlık mesleğine yönelik farkındalığı artıracak projeler geliştirmesi, bu sorunun çözümünde önemli bir adım olabilir.
Tüm bu faktörler göz önünde bulundurulduğunda, çoban krizi yalnızca bir meslek grubu eksikliğinden kaynaklanmıyor; aynı zamanda yıllardır süregelen sosyal ve ekonomik politikaların bir sonucudur. Eğer bu sorunlar çözülmezse, Türkiye'nin tarım ve hayvancılık sektörü büyük bir tehdit ile karşı karşıya kalabilir. Yakın gelecekte çözüm önerileri üretilmezse, çobanlık mesleği köklü bir değişim sürecine girebilir, bu da hayvan yetiştiricilerini zor durumda bırakacaktır.
Sonuç olarak, çoban krizi yüzünden TC ziraatinin en temel iki damarından biri olan hayvancılık büyük bir tehdit altındadır. Çoban bulamamak, sadece tarımsal üretim değil, aynı zamanda kırsal alanda yaşayan bireylerin geçim kaynağını da olumsuz etkiliyor. Hem devletin hem de özel sektörün bu sorunu ele alması ve genç nesli bu mesleğe çekici kılacak olanaklar sunması hayati öneme sahiptir. Ancak, tüm bu çözümler hayata geçirilmeden önce, çobanlık mesleğinin fedakarlık gerektiren bir meslek olduğu gerçeği de göz ardı edilmemelidir.
